کودکی در ده

 

یادمه ز خوردکی هام، بازیهامون چه قشنگ بود .

 

 

 

وقتی که بارون می اُومد، شادیهامون چه قشنگ بود .

 

 

 

دخترا با هم می خوندند، هاجرک عروسی داره .  

 

همی که قاتی میشدیم، صداهامون چه قشنگ بود .

 

 

 

سر بسر هم میذاشتیم، به خونه ی هم می رفتیم .

 

 

 

اگه مشکلی می اُومد، آشتیهامون چه قشنگ بود .

 

 

 

به شنا تموس می رفتیم، مدرسه میزون می رفتیم .

 

 

 

مدیرا مارو میزدند، آخه هامون چه قشنگ بود .

 

 

 

به خونه ی قوم و خویشان، چراقو هر شب می رفتیم .

 

 

 

مهربون با هم بودیم و، گذشتامون چه قشنگ بود .

 

 

 

یه کم که بزرگتر شدیم ، توپ هوا بازی میکردیم .

 

 

 

قایم موشک که میکردیم، حیاطامون چه قشنگ بود .

 

 

 

اُون وقت بچگی می کردیم، غم و غصه ای نداشتیم .

 

 

 

خر سواری که می کردیم، گالیشامون چه قشنگ بود .

 

 

 

گوسفندان چرا می بردیم، یا سوارشون می رفتیم .

 

 

 

تشنه،گشنه که میشدیم، گریه هامون چه قشنگ بود .

 

 

 

کوچه های باغ زمستون، پر شغال و گربه می شد .

 

 

 

به سر آب که می رفتیم، زمینامون چه قشنگ بود .

 

 

 

روستای قشنگی داشتیم، برج میان قلعه مان بود .

 

 

 

از محله کهنه تا کوه، سفرامون چه قشنگ بود .

 

 

 

زیر لب همه می گفتند، ای خدا چقدر تو خوبی .

 

 

 

بلخازن از نیاد نمیره، خاطرامون چه قشنگ بود .

 

 

 

اُون وقتا علی  بودم و، حالاهم بازم علی ام.

 

 

 

خسته گشته ازچخانها، صحبتامون چه قشنگ بود .